Het vonnis tegen de Uber-chauffeur is nauwelijks een verrassing. Een rechter bekijkt immers enkel bestaande wetgeving, in dit geval de Brusselse taxireglementering. Wat ons wel moet verbazen, is dat het reglement zo verouderd is. Het probleem in België is dat wat niet expliciet bij wet is toegestaan, sowieso verboden is.
Aan de vooravond van de digitale revolutie beschermen sommige sectoren maar al te graag hun eigen verworvenheden. Zo is de zaak tegen de Uber-chauffeur aangespannen door een sector die schrik heeft van een nieuwe concurrent. Uiteraard heb ik begrip voor de bezorgdheden van de taxisector. Uber heeft immers het potentieel om een mobiliteitsrevolutie te ontketenen. Toch is angst een slechte raadgever. Jezelf afsluiten van de nieuwe digitale realiteit is al helemaal een fatale strategie.
Innovaties stellen wel vaker de gevestigde orde in vraag. Net zoals AirBnb dat doet in de hotelsector. Die online service laat particulieren toe om een ongebruikte kamer in je huis ter beschikking te stellen van anderen. De ingrediënten voor de opstand zijn steeds dezelfde. De technologische vooruitgang zorgt ervoor dat nieuwe spelers een afgeschermde markt betreden. Bestaande werkmethodes en monopolies worden overhoop gegooid.
Ook wetgeving is niet immuun voor technologische vernieuwing, integendeel. Politici hebben geen glazen bol en we weten niet welke innovaties ons pad zullen kruisen. Wat ik wel weet is dat het zinloos is om vernieuwing tegen te houden. De wetgeving moet zich openstellen in plaats van afschermen voor wat nieuw is. De voorbije decennia veranderde technologie ons leven fundamenteel. Daardoor ontstonden nieuwe mogelijkheden, soms in de plaats van iets anders. Dat heet creatieve destructie.
Wie gebruikt nog een fax? Of kent u nog de lampman, de man die de gaslampen in de straat aanstak? Sinds het elektriciteitsnet een uitgestorven beroep. Misschien wordt dat ooit nog gezegd van ‘chauffeur’, eens de zelfrijdende auto en bus er zijn. De vraag is dus wat met de mensen gebeurt die een beroep uitvoeren die zal uitsterven? Het lijkt me beter deze mensen te begeleiden naar nieuwe mogelijkheden in plaats van hen wijs te maken dat we de technologische revolutie kunnen tegenhouden. Zij zullen een andere job vinden, net zoals de lampman. Geen leuke boodschap, maar wel een eerlijke. We moeten vernieuwing omarmen. Uiteraard mét respect voor onze fiscale en sociale wetgeving.
Technopolitics
Om al die redenen heb ik in februari ‘Technopolitics’ opgericht. Een platform dat aantoont hoe technologie onze samenleving kan vooruithelpen, als de wetgeving zich openstelt tenminste. Onze levens bevinden zich voor een groot deel al in de 21ste eeuw. Waarom katapulteert het taxireglement dan zowel gebruikers als taxichauffeurs naar de vorige eeuw?
Technopolitics is dus ook een oproep aan collega-politici om actie te ondernemen. De eerste reacties op innovaties zijn altijd positief. Innovatie wordt omarmd zolang het niemand stoort. Maar de euforie gaat soms snel liggen. Car- en ridesharing-initiatieven zijn voorlopig nog verboden en er wachten nog tientallen chauffeurs op hun proces. Als het zo doorgaat, komt de dienst inbeslagname plaats tekort. In tegenstelling tot wat gedacht wordt, is het verbod geen gevolg van niet naleving van sociale wetgeving, maar wel van een lacune in de taxiwet.
Moed tonen is niet eenvoudig. Nog te vaak nestelen sommige politici zich in een conservatieve houding om de gevestigde belangengroepen niet voor het hoofd te stoten. Nochtans zijn het de politici die de moeilijke klip moeten nemen, want de maatschappij bevindt zich al op de digitale snelweg.
Ook in Brussel is dit het geval. De Brusselse regering sluit haar ogen niet voor de problematiek, maar in de praktijk is er nog geen verschil. Ja, er is een plan in de maak, veel meer weten we niet. We hebben nood aan een flexibel regelgevend kader waardoor de klassieke taxisector op een eerlijke manier kan concurreren met nieuwe aanbieders.
Het grote verschil met de 20ste eeuw is dat de technologische revolutie van de 21e eeuw geen getreuzel van de politiek aanvaardt, omdat het simpelweg sneller gaat om een app te ontwikkelen dan een nieuwe wet door het parlement te krijgen. Treuzelen of op de lange baan schuiven, staan daarom vaker ongewild gelijk aan gedoogbeleid. Of is er iemand die nog gelooft dat Uber of Djump echt kan verboden worden? Daarvoor zijn de apps al te zeer ingeburgerd bij de Brusselaars. Een aangepaste regelgeving is noodzakelijk. Wachten is geen optie. Ik ben alvast bereid de stap te wagen; wie durft ook?
SHARE