Sla navigatie over

Willen we migranten dan ‘parkeren’ aan de zijlijn?

31 augustus 2015

Deze opinie verscheen ook in De Standaard op 1 september 2015.
 
De liberaal en de struisvogel’. Dat was de kop boven het opiniestuk van Tom De Herdt gisteren (DS 31 augustus) . Het diende als antwoord op ons pleidooi voor rechten en plichten in het asiel- en migratiedebat.

Wat De Herdt zegt, klopt niet. Sociale verworvenheden zijn wel degelijk verbonden met landsgrenzen. Je kan dat anders wensen, maar de realiteit is dat het landen zijn die een sociale zekerheid uitbouwen. Niet de Europese Unie, en ook niet de internationale gemeenschap. Bovendien zijn er ook verschillen tussen landen. De combinatie met open grenzen en vrij verkeer is allesbehalve evident. Het is een vraagstuk van de toekomst en het ligt ons na aan het hart. Maar wat in elk geval niet klopt, is dat het recht op deelname aan zo’n uitgebouwde sociale zekerheid buiten de grenzen begint.

Bovendien stopt het stuk van De Herdt waar onze voorstellen beginnen. Luidop verontwaardiging uiten is één ding, ingaan op de vraag hoe we toenemende migratie rijmen met ons eigen sociale samenlevingsmodel een heel ander.

Als liberale beleidspartij proberen wij precies dat te doen. Concreet brengen we een verhaal van perspectief geven en engagement vragen. Van rechten en plichten, ja. Wie hulp nodig heeft, kan op onze steun rekenen. Maar we doen ook nadrukkelijk een beroep op de kracht en de verantwoordelijkheid van mensen zelf.

Dat geldt voor Belgen én nieuwkomers, al is het voor die laatste groep blijkbaar nog steeds een groot taboe om dat te zeggen. Boeken zijn er geschreven over het hoe en waarom van het falend asiel- en migratiebeleid in de 20ste eeuw. Zwarte zondagen én jaren debat gingen eroverheen om er stap voor stap weer bovenop te komen. En op het moment dat vandaag een nieuwe asiel- en migratiecrisis de kop opsteekt, zouden we, louter uit morele verontwaardiging, moeten vergeten wat er verkeerd is gegaan?

De moed van Merkel

In andere landen met een sterke sociale zekerheid woedt het debat wél. Misschien kunnen we leren uit de moed van Angela Merkel, die probeert om een vluchtelingencrisis om te buigen in een verhaal van werk. Zelfs de eigen noden van de Duitse economie worden erbij gehaald. Of uit de nieuwe regelgeving in Denemarken, waar men wil belonen wie de taal leert en de vraag durft beantwoorden hoe lang je deel moet uitmaken van een samenleving voor je van voordelen zoals kindergeld kan genieten. Bij de op til zijnde hervorming van het kindergeld zou de vraag ook bij ons op tafel moeten komen.

We kunnen wie wel in aanmerking komt voor steun alvast opvolgen in een individueel steuntraject en – nadat de eerste nood gelenigd is – voorwaarden zoals taal, opleiding of werk koppelen aan de solidariteit. Een gemeenschapsdienst is in dit verband een breed begrip om mensen in te schakelen in onze gemeenschap, in plaats van ze aan de rand te ‘parkeren’ met een uitkering.

Durven we tot slot ook vragen naar de tijdelijkheid van de opvang? Wie vandaag gretig verwijst naar de vluchtelingenstroom tijdens bijvoorbeeld de Eerste Wereldoorlog gaat daar gemakshalve aan voorbij. Er wàs in die tijd geen sociale zekerheid en al helemaal geen geldelijke steun. Al na een paar jaar Groote Oorlog waren zo goed als alle vluchtelingen terug thuis. Durft en kan er iemand zeggen of dat in pakweg Syrië of Irak het geval zal zijn?

Organiseren we onze solidariteit ook deze keer op tijdelijkheid? Of kiezen we vanaf dag één voor engagement en integratie? Die vragen niet stellen of, erger nog, niet durven spreken over antwoorden, dàt is pas struisvogelpolitiek.

Lees i.v.m. dit thema ook:

Zoek nieuwsberichten
Meest recente berichten

Open Vld wil eindtermen niet op een drafje goedkeuren zonder grondig debat over kwaliteit

Open Vld wil wettelijk kader voor draagmoederschap

Christendemocratisch paternalisme duwt het euthanasiedebat in het verdomhoekje

Vlaams samenlevingsmodel inspireert Europese burgemeesters

Gemaakt door Code Nation via NationBuilder